Rustig opstaan, koffie zetten (eerst rekken) en beginnen met de dag. Boek of krant, pap of kwark. Appel schillen en kaneel strooien. Brandweerwagens op tafel, want die moeten ook eten. Zo verloopt een gemiddelde ochtend bij ons thuis.
Maar op crèchedagen voel ik toch enige stress. Wij hebben de beste crèche die je je maar kan wensen, daar ligt het heus niet aan. Ik voel gewoon een soort van druk om een beetje op tijd mijn kind af te leveren. Want zo gaat dat nu in Coronatijd, ongezellig bij de voordeur geef je je peuter een kusje en loopt hij zo met zijn rugtasje naar de juf. Ik jank dan van binnen altijd, zo knap vind ik hem dan.
Op tijd je kind afleveren voor een service waarvoor je betaald of je nou om 7 uur of om 9 uur komt. De teller loop gewoon door. Dus waarom toch die ochtendstress?
Alsof ik wil laten zien dat ik ook echt wel werk en belangrijk ben.
Het is niet alsof ik ergens op tijd moet zijn, niet meer. En toch kijk ik na het afgeven van mijn kind op mijn horloge en spring weer op de fiets. Alsof ik wil laten zien dat ik ook echt wel werk en belangrijk ben.
Zou het kunnen zijn dat ik dit gedrag vertoon omdat andere ouders dit doen? Of is dit een soort van bewijsdrang: “Ja, ik heb de crèche echt nodig want ik heb het druk met werken.”
Even heel eerlijk, als ik dan na hard fietsen (wat ook meteen mijn ochtendgym is) aankom in mijn studio, ga ik daar weer rustig verder met mijn ochtend. Koffie zetten, beetje lezen, beetje tekenen, beetje schrijven, beetje zagen. Van alles een beetje om maar bezig te zijn. Mijn hoofd weer de goede kant op de krijgen. En weer zin te maken. Feeling met je vak blijven houden en plannen voor de toekomst. Het gaat allemaal iets slomer deze dagen.
Hoezo mag niemand zien dat ik even een sloom leven lijd.
Vandaag, een crechedag, deed ik het rustiger aan. Bewuster en met meer schijt aan de tijd. Hoezo mag niemand zien dat ik even een sloom leven lijd. Ik ga niet meer doen alsof ik die drukke zzp-er ben waarbij het geld tegen de plinten klotst. (Is nog nooit gebeurd, maar vind het wel een lekker beeld)
Peuter afgeleverd, fietste ik via een mooie omweg naar de studio. Zonnetje schijnt. In de lucht een krijsende spreeuw. Dat krijsen bleek een aankondiging van zijn poep, die net voor mijn fiets op de weg uiteen spatte. Gelukkig had ik vandaag geen ‘belangrijkheid-waanzin-haast’ anders had ik nu poep op mijn hoofd.